مدح و مناجات با امام رضا علیه‌السلام
سـلام! آمـده‌ام تـا به من، امـان بـدهـیـد دلی به روشـنـی رنـگ آسـمـان بدهـید یگانه مشرق عصمت! چه می‌شود که به من برای عرض ادب، همت و توان بدهید؟ دخـیـل پـنجـره فـولادتـان شـدم، شـایـد به این کـبوتـر پربـسـته، آشـیـان بدهید جز این دعا، چه بخواهم من از شما، که مرا پـنـاه، از خـطـر «آخـرالـزمان» بدهید ودیعه‌ای‌ست نهان، در نهاد من «توحید» به شرط آن که طراوت، شما به آن بدهید از آستان شما، عرض حاجتم این است که در زمین خراسان، به من ضمان بدهید دلم که آهوی وحشی‌ست، مانده سرگردان شـما طـریق هـدایت به او نـشان بدهید جواب این دل درمانده را، به جان جواد به حُـرمت نـفـس پـاک قـدسـیان بدهـید علامت دل عاشق، شکستن است اینجا به این شکـسته‌دل، امّید و آرمان بدهید فرشتـگـان مقـرّب! برای سرمـۀ چـشم به من، غباری از این روضه ارمغان بدهید رهایی از غم ایام، در ولای رضاست به من، سعادت این فیضِ جاودان بدهید یکـی‌ست حـرف دلـم با زبـانـم از اول به من، تـوانِ قـبولی در امتحـان بدهید در آفتاب قیامت، که عافـیت‌سوز است خدا کند به «شفق» نیز سـایـبان بدهید |